Author: admin

บ่าง ฉบับ 2 ประจำเดือน กรกฎาคม – สิงหาคม 2541 ในคอลัมน์ สรวลเสวนา ได้ชวนเหล่าคณาจารย์และคนหนุ่มสาวทั้งศิษย์เก่าและปัจจุบันจากหลากหลายสถาบันการศึกษาทางด้านศิลปะ ไม่ว่าจะเป็นมหาวิทยาลัยศิลปากร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ รวมถึงมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ร่วมพูดคุยในประเด็น “ศิลปะศึกษาพาเพลิน” ต่อด้วยคอลัมน์ บ่างช่างฝัน ที่มาในหัวข้อ “การศึกษา” เช่นเดียวกัน โดยเสนอทิศทางรูปแบบการศึกษาของไทยที่ควรมีรูปแบบเฉพาะของตนเอง ตามอย่างวัฒนธรรมแบบชาวเอเชีย และส่งเสริมให้เป็นคนดีมีคุณภาพ 

ในเล่มยังมีการรับฟังความเห็นในประเด็น “ยุคทองทางศิลปะ” ผ่านบทความ “วิถีทางของยุคทอง?” ต่อเนื่องด้วยข้อเขียน “ศิลปินไทยเพื่อธิเบต” ประชาสัมพันธ์ พร้อมให้ข้อมูลโดยสังเขปของนิทรรศการ World Artist For Tibet ถัดมาเป็นบทความวิจารณ์ศิลปะในชื่อ “ชาติชาย ปุยเปีย : เหมือนใช่ เหมือนไม่ใช่” ซึ่งหยิบยกผลงานจากนิทรรศการ “สวรรค์รำไร” ของ ชาติชาย ปุยเปีย มาวิพากษ์ในแง่มุมต่าง ๆ อย่างน่าสนใจ อาทิ การใช้ตนเองในการเล่าเรื่อง หรือความเป็นจริงของอารมณ์ขบขันในผลงานนั้นบอกเล่าหรือแฝงด้วยอะไร

ส่วนท้ายของเล่มเป็นการอัพเดทเรื่องราวต่าง ๆ ที่กำลังเป็นประเด็นในสังคมช่วงนั้น อย่างในคอลัมน์ FILM เสนอ “ข้อเท็จจริง : ส่วนสำคัญที่ถูกเพิกเฉยในหนังไทย” ชวนพูดคุยถึงข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ที่ถูกบิดเบือนในหนังไทย ผ่านกรณีพิพาทระหว่างผู้สร้างหนังกับกลุ่มเพื่อนแดงไบเลย์ จากภาพยนตร์ “2499 อันธพาลครองเมือง” พร้อมยกภาพยนตร์ “เสือ โจรพันธุ์เสือ” มาวิพากษ์ประกอบ ต่อด้วยคอลัมน์ PERFORMANCE ในเล่มที่ได้นำเสนอผลงานสื่อแสดงสดสองชุด อย่าง Self Portrait : A Prostitute และ Life Tube ที่เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการ World Artist For Tibet และคอลัมน์ CYCLORAMA เป็นเรื่องขององค์กรศิลปวัฒนธรรมอิสระ หรือ NGO ที่กำลังฟักตัวอย่างเงียบ ๆ แต่รวดเร็วต่อความสนใจในหมู่นักศึกษาศิลปะสายต่าง ๆ ในช่วงยี่สิบปีที่แล้ว

บ่าง ฉบับ 6 ประจำเดือน ตุลาคม – พฤศจิกายน 2542 เริ่มด้วยคอลัมน์ สรวลเสวนา ที่ถอดบทสนทนาจาก รายการสรวลเสวนา ในนิทรรศการ My Time is Not Your Time, a lens based exhibition โดย ประพนธ์ คำจิ่ม ณ โปรเจ็ค 304 โดยเป็นการพูดคุยถึงกระบวนการทำงาน เทคนิคและมุมมองผ่านเลนส์ทั้งในแง่ของการถ่ายภาพและภาพยนตร์ซึ่งเป็นสื่อกลางเลือกนำเสนอในผลงานที่จัดแสดง พร้อมกับเรื่องแปล “นัวนัว บันทึกจากตาฮิติ ของ พอล โกแกง” ที่กลับมาเป็นตอนที่สาม เป็นการคร่ำครวญของโกแกงต่อความสันโดษจากความเงียบงันและสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นการนำอาหารมาให้ของชาวพื้นเมือง และการเริ่มต้นทำงานวาดภาพของเขา 

บทความ “Womanifesto” แถลงจุดยืนของเหล่าศิลปินหญิงและบอกเล่าเรื่องราวของกิจกรรม Womanifesto ครั้งที่ 1 และ 2 ซึ่งถอดความจากบทสนทนาของกิจกรรมเสวนาใน Womanifesto ครั้งที่ 2 ต่อด้วยบทความ “ความเป็น Private และ Public ในวิถีชุมชน Fanatism-Agression-Taboo กับการนำเสนอในผลงานทัศนศิลป์” เล่าถึงสามประเด็นสำคัญที่ถูกพูดถึงอย่างมากในงานสัมมนาการวิจารณ์ทัศนศิลป์ที่จัดขึ้นโดย Association of International Art Critics พร้อมแสดงข้อเรียกร้องต่อศิลปินถึงประเด็นดังกล่าวด้วยเช่นกัน ลำดับต่อมาเป็นคอลัมน์ FILM นำเสนอบทความ “นางนาก ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นได้เพียงครั้งเดียว” ซึ่งหยิบยกเอาภาพยนตร์ นางนาก ที่เป็นกระแสในช่วงเวลาดังกล่าวมากล่าวถึง